Ο βλαισός μέγας δάκτυλος ( κότσι ) είναι μια προοδευτική παραμόρφωση του άκρου ποδός. Η βασική αιτία είναι μια πολύπλοκη μηχανική παραμόρφωση του ποδός με στροφική παραμόρφωση και μετατόπιση προς τα έσω του 1ου μεταταρσίου. Η άρθρωση με την 1η φάλαγγα είναι σε υπεξαρθρηματική θέση και το πρώτο δάκτυλο μετατοπίζεται προς τα έξω. Η πίεση που δημιουργείται στην έσω επιφάνεια της κεφαλής του 1ου μεταταρσίου, συχνά οδηγεί σε φλεγμονή των μαλακών μορίων της περιοχής (ορογόνος θύλακος) και υπερτροφία του οστού. Η εξόστωση που σχηματίζεται είναι αυτή που αναγνωρίζεται από τους πάσχοντες ως κότσι. Με την πάροδο του χρόνου, αρθρίτιδα αναπτύσσεται στην 1η μεταταρσιοφαλαγγική άρθρωση με εμφάνιση πόνου, δυσκαμψίας και δερματικών αλλοιώσεων. Το μεγάλο δάκτυλο μετακινείται περαιτέρω προς τα έξω, κάτω ή σπανιότερα πάνω από το 2ο δάκτυλο. Έτσι για να υπάρχει χώρος εντός του υποδήματος το 2ο δάκτυλο, παραμορφώνεται σε μόνιμη κάμψη (σφυροδακτυλία). Τα άλλα μετατάρσια 2ο και 3ο αναλαμβάνουν υπερβολικά φορτία και αρχίζει πόνος και στο πέλμα. Πρόκειται λοιπόν για μια σύνθετη παραμόρφωση που συχνά απαιτεί συνδυασμό θεραπευτικών παρεμβάσεων.
Συχνότητα:  Εμφανίζεται έστω και σε μικρό βαθμό πολύ συχνά, σε ποσοστό 23% των ενηλίκων μεταξύ 18 και 65 ετών και 35,7% για ασθενείς άνω των 65 ετών. Στις γυναίκες τα αντίστοιχα ποσοστά είναι υψηλότερα 30% και 38% αντίστοιχα.
Αίτια: Συνήθως είναι κληρονομική παραμόρφωση. Ενοχοποιούνται συχνά η βλαισοπλατυποδία, ο σφιχτός αχίλλειος τένοντας, η υπερκινητικότητα των αρθρώσεων ή και συστηματικά νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα. Τα στενά παπούτσια και τα τακούνια σίγουρα επηρεάζουν την εξέλιξη της παραμόρφωσης.
Συμπτώματα: Εκτός της ορατής παραμόρφωσης, οι πάσχοντες συχνά εμφανίζουν πόνο στο 1ο μετατάρσιο (κότσι), στο 2ο δάκτυλο που βρίσκεται μόνιμα σε κάμψη άρα και στενή επαφή με την οροφή του υποδήματος και στις κεφαλές του 2ου και 3ου μετατρσίων. Η 1η μεταταρσιοφαλαγγική άρθρωση είναι δυσλειτουργική, υπάρχουν σοβαρές διαταραχές φόρτισης και προβλήματα στην υπόδηση.
Διάγνωση: Οι απλές ακτινογραφίες συνήθως είναι αρκετές για τη διερεύνηση της βλάβης και τον σχεδιασμό της θεραπείας.
Θεραπεία: Η χρήση ναρθήκων δεν έχει αποδειχθεί να προλαμβάνει την παραμόρφωση. Συνιστώνται, αν βελτιώνουν τα συμπτώματα ή για λόγους υγιεινής (ανοικτοί μεσοδακτύλιοι χώροι). Τα φαρδιά υποδήματα μειώνουν τον πόνο αλλά δυσχεραίνουν τη σωστή βάδιση. Οι ειδικά κατασκευασμένοι πάτοι βελτιώνουν τις διαταραχές φόρτισης αλλά ελάχιστη επίδραση έχουν στην παραμόρφωση. Τέλος οι διατάσεις του αχιλλείου τένοντα και η φυσικοθεραπεία βοηθούν στην διατήρηση καλής κινητικότητας του ποδός, όσο αυτό είναι δυνατό.
Χειρουργική θεραπεία: Οι μέθοδοι χειρουργικής θεραπείας είναι πολλές και η επιλογή τους εξαρτάται από τον βαθμό παραμόρφωσης του ποδός.
Σε πολύ μικρές παραμορφώσεις, όπου η διόγκωση της κεφαλής του 1ου μεταταρσίου (κότσι) είναι το μοναδικό πρόβλημα, η αφαίρεση της εξόστωσης με μικρές παρεμβάσεις στα μαλακά μόρια, είναι αρκετή ως θεραπευτική μέθοδος. Η επέμβαση μπορεί να γίνει με εξαιρετικά μικρές τομές και ο/η ασθενής να αποχωρήσεις λίγες ώρες μετά από την κλινική (minimally invasive).
Στις μεγαλύτερες παραμορφώσεις, η οριστική θεραπεία απαιτεί μεγαλύτερες παρεμβάσεις (κυρίως διορθωτικές οστεοτομίες του 1ου μεταταρσίου). Η απόφαση για την καταλληλότερη μέθοδο, λαμβάνεται από την κλινική εξέταση και τη μελέτη των ακτινογραφιών όπου γίνεται μέτρηση γωνιών, μεταξύ των πασχόντων οστών του ποδός. Υπάρχουν πληθώρα οστεοτομιών ( McBride, Chevron, Wilson, Scarf, Reverdin, βάσης κλπ ) που διορθώνουν τη βασική διαταραχή, δηλαδή την προς τα έσω μετατόπιση του 1ου μεταταρσίου.
Όταν συνυπάρχει αρθρίτιδα της 1ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης, συχνά απαιτείται αρθρόδεση αυτής ή αρθροπλαστική εκτομής τύπου Keller. Παράλληλα αν απαιτείται γίνονται κι άλλες παρεμβάσεις (ημιδιατομή αχιλλείου τένοντα, διόρθωση σφυροδακτυλίας, επιμηκύνσεις τενόντων, οστεοτομίες άλλων μεταταρσίων.
Μετεγχειρητικά ο/η ασθενής εγείρεται άμεσα με τη χρήση ειδικού υποδήματος.